โชคดีของผมในวัยนี้
ที่ผมได้รู้จักว่า การที่เรามีคนที่เรารักรออยู่นั้น ทำให้ชีวิตเราไม่บุ่มบ่าม และรู้จักถนอมตัว
เพราะว่าชีวิตไม่ได้เป็นของเราคนเดียว แต่เป็นของคนที่รักเราด้วย เราจึงต้องรู้จักดูแลตัวเองเผื่อเขา
หลังจากที่ผมเติบโตอย่างอ้างว้างในครอบครัวที่ไม่เคยได้อยู่ด้วยกัน
เป็นเศษแก้วเปราะแตกหักที่ใช้ชีวิตอย่างโหยหา ผ่านหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตที่สับสนมากมาย
ผ่านการลองผิดลองถูกอย่างสิ้นหวัง และเริ่มต้นครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างอดทน
ก่อนจะพบว่าเราสามารถสร้างสิ่งที่เราหวังได้ถ้าไม่ย่อท้อและอดทนอย่างยิ่ง
พร้อมที่จะเป็นเบาะรองประคับประคองให้มันเกิดขึ้น และมีราคาที่พร้อมจ่าย
แลกเปลี่ยนชีวิต นิสัยเดิมๆที่ไม่่เหมาะสมกับครอบครัวออกไป
ความรัก ครอบครัว เป็นของวิเศษสำหรับคนที่ได้มี ได้เพาะสร้างมัน
แล้วทำไมถ้าเราได้มีแล้ว เราจะไม่รักษามันไว้ ถ้าเรามีในสิ่งที่อีกหลายคนไม่มี
และควรจะรู้ว่ามันคือสมบัติล้ำค่าส่วนหนึ่งของชีวิตที่สร้างไม่ได้ง่ายๆเลย
ถ้ามีจงรักษามันไว้ ถ้าไม่มีจงเชื่อว่าเราสร้างได้แต่ต้องแลกเปลี่ยนในสิ่งที่ควรต้องทำ..
หวังและขอให้ทุกคนที่ได้อ่านได้มีสิ่งที่มีค่าของคุณในชีวิตครับ
เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง
เหมือนเห็นสายรุ้งขึ้นกลางแจ้ง
เหมือนลมหนาวเดือนเมษา
เหมือนว่าใจอ่อนล้ากลับแข็งแกร่ง
เหมือนคนกำลังมีรัก
เหมือนคนหลงทางพบคนรู้จัก
เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย
เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีมาก
เหมือนที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ
ชีวิตฉันจึงได้เจอ
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
โอ้…เธอ ทำให้ฉันรู้จัก
ความรักที่ไม่มีเหมือนใครใด
ได้มามีเธอนั้นเป็นคนให้
หัวใจอยากให้เธอรู้
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
