คนโง่ คนฉลาด คนเจ้าปัญญา

เรื่องคนโง่ คนฉลาด คนเจ้าปัญญา ว่าด้วยเรื่องการรู้จักแจ้งตนเอง

คนโง่ อยู่กับตนเองแท้ๆ ก็ไม่รู้จักตนเอง จึงไม่คิดไม่กลัวอะไรเพราะไม่รู้ ใช้ตัวตนไปต่างๆ นานาตามวิถีชีวิต จะด้นไป เป็นวิถีกรรมนำพา

คนฉลาด อยู่กับตนและรู้จักตนดี แต่ไม่รู้สิ่งที่ดีกว่าตน จึงวนเวียนอยู่กับการปั้นตนให้เป็นแบบต่างๆ ตามกระแสสังคม ปรุงแต่งกรรมไปตามเรื่อง
…
คนเจ้าปัญญา ย่อมรู้จักตนดีที่สุดจนทะลุความไม่มีตน จึงบริหารตนได้เสมือนสร้างสรร ฟองสบู่ ใช้ประโยชน์จนสุดกู่แล้วก็สลายมลายไป ละวาง ยึดถือ หมดตัวตนให้จับต้อง จึงพ้นวงจรกรรม