ย้อนหลังไปสมัยเด็กในช่วงเวลาที่ผมเติบโตขึ้นมา มีการ์ตูนหลายเรื่องที่มีอิทธิพลต่อผมมากๆ
หนึ่งในนั้น คือ งานของอาจารย์ โอซามุ เทตสึกะ ซึ่งในตอนนั้นผมยังไม่เคยรู้มาก่อนว่าผมกำลังอ่านการ์ตูนของใคร
จนโตขึ้นมาในวัยผู้ใหญ่ ผมจึงค่อยๆทราบว่าการ์ตูนที่ผมอ่านนั้นเป็นของใคร
และค่อยๆรู้จักแง่มุมของเจ้าของผลงานมากขึ้นทีละน้อย
หุ่นยนต์ ตัวน้อยท่าทางจิตใจดี และอ่อนโยนเหมือนมนุษย์
ถูกสร้างขึ้นมาโดย ดร.เทนมะ และเติบโตในการสั่งสอนของ ดร.โอจาโนะมิซึ
ท่าทางเหงาๆของอะตอม สำหรับเด็กที่ไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่อย่างผมในสมัยนั้น
ดูเกิดความรู้สึกร่วมอย่างประหลาด และกลายเป็นจินตนาการที่ผมติดตามเรื่องหนึ่ง
วันนึงที่ได้มาถึง เทตสึกะ มิวเซียม
มันทำให้ผมได้เติมเต็มความทรงจำเก่าๆของเด็กชายขี้เหงาคนหนึ่ง
ที่มีตุ๊กตาอะตอม และหุ่นเหล็กหมายเลข 28 ของฝากจากคุณแม่ ที่นานๆจะกลับมาที
และต้องอยู่คนเดียวเสมอๆกับจินตนาการที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการ์ตูน
ที่จริงผมต้องขอบคุณการ์ตูน อยู่หลายเรื่อง
เพราะการ์ตูนทำให้ผมสนใจที่จะอ่านหนังสือออก
เพื่อที่จะได้อ่านการ์ตูนรู้เรื่อง
ผลข้างเคียงอีกเรื่องก็คือทำให้ผมรักการอ่านเป็นนิสัย
และนั่นเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เด็กที่ไม่ได้โตมากับพ่อกับแม่อย่างผมไม่เสียคน
(เพราะมัวแต่สนใจอ่านหนังสือ และกระหายที่จะเติมความรู้และจินตนาการให้กับตนเอง)
การมีโลกการ์ตูนมีข้อเสียบ้างในบางเรื่อง
แต่ก็มีผลกระทบอีกหลายๆเรื่องที่คุ้มค่า
นอกจากนั้นก็มีอิทธิพลอย่างยิ่งในการดำเนินชีวิตของตัวผมครับ
ผมจะค่อยๆเล่าเกร็ดของงานเขียนของอาจารย์เทตสึกะ
และเราค่อยๆ เดินเยี่ยมชมที่นี่ พร้อมๆกับ การเติมเต็มความทรงจำของผมด้วยกันนะครับ
